លោក សុខ ហេង កើតនៅទី ០២ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៨០ នៅជំរំជនភៀសខ្លួន ក្នុងទឹកដីប្រទេសថៃ មានព្រំប្រទល់ជាប់ខេត្តបន្ទាយមានជ័យ។ លោកមានឪពុកឈ្មោះ លឹម សុង ម្ដាយឈ្មោះសុខ ផល។ ឪពុកម្ដាយរបស់លោក ប្រកបរបរលក់ចាបហួយបន្តិចបន្តួចនៅព្រំដែនថៃ មានបងប្អូន ៤នាក់ ប្រុស ៣នាក់ ស្រី ១ម្នាក់ ហើយលោកជាកូនច្បងគេ។
លោក សុខ ហេង នាយកគ្រប់គ្រងទូទៅនៅក្រុមហ៊ុន IZ តិចណូឡូជី និងក្រុមហ៊ុន អេស៊ារៀលអ៊ីស្ទេត
រៀនបណ្ដើរខ្លាចគ្រាប់កាំភ្លើងបណ្ដើរឆ្នាំ១៩៨៦ លោកមានអាយុ ៦ឆ្នាំ។ លោក បានចូលរៀននៅសាលាក្នុង ជំរំ រិទ្ធីសែន ឬសាយធូ។ ជនភៀសខ្លួន ដែលរៀននៅសាលានោះ ត្រូវគេបង្រៀនជាភាសាខ្មែរ ហើយគ្រូបង្រៀនកាលណោះ បានខិតខំប្រឹងប្រែងណាស់ ព្រោះខ្លាចបាត់បង់ធនធានមនស្សសម្រាប់អភិវឌ្ឍប្រទេសនៅពេលចប់ សង្គ្រាម និងចង់ឲ្យកូនខ្មែរចេះអក្សរខ្មែរ និងប្រើប្រាស់បានស្ទាត់ជំនាញ។ កាលណោះ លោកខ្លាចគ្រូណាស់ ដោយយល់ថា គ្រូកាច។ អ្វីដែលជាផលលំបាកនៅសម័យនោះគឺ រៀនបណ្ដើរ មានស្នូរគ្រាប់កាំភ្លើងបណ្ដើរ មានពេលខ្លះគ្រាប់គាំភ្លើងធ្លាក់ចូលភូមិក៏មានដែរ។
ឆ្អែតឆ្អន់នឹងសង្គ្រាមរត់កាត់ព្រៃចង់ទៅប្រទេសទី៣
អ្វីដែលលោកចងចាំមិនភ្លេច នៅវ័យកុមារគឺ មានដំណឹងមួយបានលេចឭថា នៅជំរំខាវដាយ ដែលប្រជាជនខ្មែររស់នៅ ចម្ងាយប្រមាណជិត ១០គីឡូម៉ែត្រចូលក្នុងទឹកដីថៃ អ្នករស់នៅនៅទីនោះ នឹងបានចេញទៅរស់នៅប្រទេសទីបី ដូចជា អាមេរិក អូស្ត្រាលីជាដើម។ ដោយហេតុតែឆ្អែតឆ្អន់នឹងសង្គ្រាម ហើយទទួលបានដំណឹងបែបនេះទៀតនោះ ឪពុកម្ដាយរបស់លោក បានសម្រេចចិត្តជាមួយអ្នកភូមិឯទៀត ប្រហែល ៣ទៅ ៤គ្រួសារ លួចរត់ចេញដំណើរទាំងយប់ ដោយប្រថុយប្រថានបំផុត។
ចម្ងាយផ្លូវដែលត្រូវរត់ទៅនោះ ត្រូវរត់ឆ្លងកាត់ខ្សែត្រៀមជួរមុខដែលមានទាហានឈរ យាមកាមយ៉ាងតឹងរឹង ហើយចូលក្នុងព្រៃរ៉ាប់គីឡូទៀត ទើបទៅដល់ជំរំនោះ។ រឿងដែលធ្វើឲ្យលោក មិនអាចភ្លេចបានមួយទៀតនោះ គឺ ក្នុងដំណាក់កាលនៃការរត់កាត់ព្រៃនោះ ម្ដាយលោកពរជាប់ប្អូនស្រីលោក ជាប់នឹងដៃ តែបានជ្រុះបាត់ក្នុងពេលកំពុងភៀសខ្លួនដោយមិនដឹងខ្លួន។ តែជាសំណាងល្អ មានអ្នកភៀសខ្លួនឯទៀត បានរើសបាន និងបានប្រគល់ជូនគ្រួសារលោកវិញ។
សន្តិសុខមិនល្អ ចោរលួចទ្រព្យសម្បត្តិអស់
ឆ្នាំ១៩៩១ ការចរចាស្វែងរកសន្តិភាពទទួលបានជោគជ័យ ប្រជាជនខ្មែរដែលរស់នៅក្នុងជំរំបានធ្វើមាតុភូមិនិវត្តន៍ចូលមករួម រស់នៅក្នុងប្រទេសវិញ។ ដោយមានស្រុកកំណើតនៅខេត្តបាត់ដំបង និងមានបងប្អូនរស់នៅទីនោះផង ឪពុកម្ដាយរបស់លោក ក៏សម្រេចចិត្តត្រឡប់មករស់នៅ និងចាប់ផ្ដើមប្រកបមុខរបរថ្មីនៅទីនោះ។
ការរកស៊ីមុខរបរលក់ចាបហួយ ក៏មានការប្រសើរឡើងដែរ។ បើទោះបីមានស្ថិរភាពក្រោយពីសង្គ្រាមបានចប់មែន តែសន្តិសុខសង្គមមិនទាន់ស្រួលបួលនៅឡើយ។លុយកាក់ គ្រឿងអលង្ការ ទ្រព្យសម្បត្តិទាំងអស់ ខំសន្សំរយៈពេល៥ឆ្នាំទាំងប៉ុន្មា នត្រូវបានចោរលួចអស់ក្នុងរយៈពេលតែ១យប់។ នៅពេលអ្វីៗបាត់បង់អស់ ជាមេរៀនមួយនៃជីវិត អារម្មណភ័យខ្លាច ត្រូវបានដក់ជាប់ចិត្តជានិច្ចរហូតដល់ឆ្នាំ១៩៩៧ ឪពុកម្ដាយរបស់លោក សម្រេចចិត្តធ្វើដំណើរបន្តទៀតមករស់នៅទីក្រុងភ្នំពេញវិញ។
ធ្លាប់ផ្លាស់ប្ដូរទីកន្លែងរស់នៅច្រើន រៀនមិនចេះ
នៅឆ្នាំ១៩៩៧ ក្រុមគ្រួសាររបស់លោក រស់នៅទីក្រុងភ្នំពេញហើយលោកបានបន្តការសិក្សានៅវិទ្យាល័យ សន្ធរម៉ុក។ ជាក្មេងដែលធ្លាប់ឆ្លងកាត់ការផ្លាស់ប្ដូរទីលំនៅច្រើនកន្លែង ដូច្នេះការសិក្សារបស់លោកខ្សោយមែនទែន គឺស្ថិតនៅលំដាប់បាតតារាងរហូត។ មិនត្រឹមតែរឿងផ្លាស់ប្ដូរទីកន្លែងលំនៅច្រើនដងនោះទេ តែលោកត្រូវគិតគូរ ជួយការងារ កាត់ដេរម្ដាយរបស់លោកខ្លះ និងភាពមិនប្រាកដប្រជាក្នុងការសិក្សាផង។
ដោយមានការជំរុញពីឪពុកម្ដាយរបស់លោក ចង់ឲ្យកូនរៀនសូត្របានខ្ពស់ ព្រោះតែពួកគាត់ជាអ្នករៀនសូត្របានទាប ធ្វើការរកចំណូលដោយសារប្រើប្រាស់កម្លាំងបាយ ដូច្នេះឪពុកម្ដាយរបស់បានជំរុញឲ្យលោករៀនភាសាអង់គ្លេស។
ប្រាក់ខែដំបូង៣០ដុល្លារ
ឆ្នាំ១៩៩៩ លោកបានបញ្ចប់មធ្យមសិក្សាទុតិយភូមិ (បាក់ឌុប)។ ក្រោយជាប់បាក់ឌុបភ្លាម លោកបានទទួលការងារធ្វើភ្លាម ដោយសារតែភាពឧស្សាហ៍ ព្យាយាមក្នុងការរៀនភាសាអង់គ្លេសរបស់លោក លោកត្រូវបានអង្គការមួយបញ្ជូនទៅបង្រៀនដល់អនក្ខរជនតាមភូមិ ដែលទទួលបានប្រាក់បៀវត្សរ៍ត្រឹមតែ ៣០ដុល្លារប៉ុណ្ណោះក្នុង១ខែ។
ក្នុងអំឡុងពេលនោះ លោកក៏បានទទួលដំណឹងថា សាលាកូរ៉េមួយមានផ្ដល់អាហារូបករណ៍តាមរយៈការប្រឡងតេស្ត ឲ្យរៀនប្រើប្រាស់កុំព្យូទ័រ។ ជាសំណាងល្អ លោកបានប្រឡងជាប់ ហើយការរៀនរបស់លោកក៏ចាប់ផ្ដើមរៀនពូកែទៀត លោកត្រូវបានខាងសាលាកូរ៉េនោះ ផ្ដល់ការងារជា គ្រូបង្រៀនកុំព្យូទ័រនៅទីនោះតែម្ដង ដែលលោកបានទទួលប្រាក់បៀវត្សរ៍១០០ដុល្លារក្នុង១ខែ។
ប្រាក់បៀវត្សរ៍ប៉ុណ្ណឹង ពិតជាច្រើនណាស់សម្រាប់លោក។ លោកបានរំលឹកដែរថា ពេលបានប្រាក់បៀវត្សរ៍ភ្លាម លោកបានយកទៅជូនម្ដាយលោកខ្លះ ដើម្បីចាត់ចែងការខ្វះខាត។ មានរឿងមួយទៀតដែលលោកសប្បាយចិត្តនោះ គឺជនជាតិកូរ៉េដែលជានាយកសាលាបានជ្រើសរើសយកលោកឲ្យរៀនផ្នែក បច្ចេកទេស ឌីហ្សាញ ដែលកាលណោះពុំមានសាលាណាបង្រៀនជំនាញបែបនេះឡើយ។
រៀនបណ្ដើរធ្វើការបណ្ដើរ
ដោយស្រឡាញ់ការសិក្សា លោកបានចូលរៀនបរិញ្ញាបត្រផ្នែកព័ត៌មានវិទ្យានៅសាកលវិទ្យាល័យ ន័រតុន។ ដោយសារ លោកមានចំណង់ចំណូលចិត្តជំនាញបច្ចេកទេសកុំព្យូទ័រផងដែរ។ ជាមួយក្ដីសង្ឃឹមថាជំនាញនេះ នៅថ្ងៃអនាគតនឹងត្រូវប៉ាន់ ប៉ុន្តែលោកមិនបោះបង់ការងារចោលឡើយ គឺរៀនបណ្ដើរ ធ្វើការបណ្ដើរ។
លោកត្រូវងើបពីព្រឹកទៅរៀន សល់ពេល ទើបទៅបង្រៀន ដោយសារមានការអាណិតមេត្តាពីសាលា គេជួយសម្រួលម៉ោងការងាររបស់លោក។ ចំណុចសំខាន់ កាលណោះដែលលោកបានចងចាំបំផុត គឺលោកមានភាពអំនួតពេកពេលចូលរៀនត្រឹមឆ្នាំទី១ នៃមហាវិទ្យាល័យ ដោយសារតែ លោកបានទទួលការបណ្ដុះបណ្ដាលពីសាលាកូរ៉េ គ្រប់មេរៀនហាក់បីដូចជាចេះអស់ហើយ គឺក្នុង១ថ្នាក់លោកពូកែជាងគេ តែនៅឆ្នាំទី៣ និង ឆ្នាំទី៤ ការសិក្សាធ្លាក់ចុះវិញ ពោលគឺចាញ់ទាំងនិស្សិតមកពីបណ្ដាខេត្តទៀតផង។
ចប់បរិញ្ញាបត្រភ្លាមបានទៅក្រៅប្រទេសភ្លាម
ឆ្នាំ២០០៤ លោកបានបញ្ចប់ថ្នាក់បរិញ្ញាបត្រ។ នៅទីនោះ ក្រុមអ្នកវិនិយោគកូរ៉េ ចង់មកវិនិយោគនៅប្រទេសកម្ពុជា ដោយសារតែខ្វះធនធានមនុស្ស ខាងក្រុមវិនិយោគិនទាំងនោះត្រូវការជ្រើសរើសនិស្សិតរបស់ កម្ពុជាដើ ម្បីបណ្ដុះបណ្ដាលបន្ថែម ឲ្យក្លាយជាអ្នកជំនាញ។ ដោយសារតែលោកធ្លាប់បង្រៀននៅសាលាកូរ៉េ លោកបានក្លាយជាមនុស្សម្នាក់ក្នុងចំណោម ៤នាក់ ដែលត្រូវបានសាលាកូរ៉េបញ្ជូន ឲ្យទៅសិក្សារយៈពេលខ្លីនៅកូរ៉េ។
បោះបង់ប្រាក់ស្វែងរកចំណេះដឹង
មុននឹងទៅប្រទេសកូរ៉េ គេបានប្រាប់ហើយថា គេមិនឲ្យប្រាក់ខែទេ ក្នុងរយៈពេលទៅសិក្សានៅប្រទេសកូរ៉េនោះ។ តែសម្រាប់លោក ប្រាក់ខែមិនសំខាន់នោះទេ ការទទួលបានចំណេះដឹងទើបជារឿងសំខាន់។ លោកក៏សម្រេចទៅសិក្សានៅកូរ៉េ២០០៤។ ក្នុងអំឡុងពេលសិក្សានៅប្រទេសកូរ៉េ ចំពោះការចំណាយ គឺអ្វីៗត្រូវបានក្រុមហ៊ុនចេញឲ្យទាំងស្រុង ដូចជា ការធ្វើដំណើរ ហូបចុក ស្នាក់នៅជាដើម។ លោកបានសិក្សា និងទទួលបាន ចំណេះដឹងជាច្រើនពីប្រទេសអភិវឌ្ឍ ដែលខុសប្លែកឆ្ងាយពីប្រទេសយើងឆ្ងាយណាស់។ ដោយសារតែក្រុមហ៊ុនរបស់លោក មានគម្រោងច្រើន ដែលត្រូវចូលទៅជួបជាមួយតំណាងរដ្ឋាភិបាលកូរ៉េទៀត លោកក៏បានចូលជួបជាមួយតំណាងរដ្ឋាភិបាលផងដែរ។
គម្រោងដំណើរការមិនល្អ ដោយសារគំនិតមិនដូចគ្នា
ឆ្នាំ២០០៥ ក្រោយពីបញ្ចប់ការសិក្សារយៈពេលខ្លី (៣ខែ) ពីប្រទេសកូរ៉េ លោកក៏បានត្រលប់មកស្រុកខ្មែរវិញ ជាមួយចំណេះដឹងដ៏ភ្លឺថ្លា បើទោះបីជាការសិក្សានោះមានរយៈពលេខ្លីក៏ដោយ។ ជាមួយគ្នានេះផងដែរ ក្រុមហ៊ុនកូរ៉េឈ្មោះ Jland បានបោះទុនវិនិយោគ ដោយធ្វើកិច្ចសហការជាមួយជនជាតិខ្មែរ ហើយមានទិសដៅជួយដល់ប្រជាជនតាមសហគមន៍ដោយគម្រោងមួយៗផ្ដោតលើ ការផលិតសិប្បកម្មរបស់ប្រជាជន ដូចជា មានគម្រោងខ្លះ ផ្ដោតលើ ការបង្កើតហាងកាត់ដេរជាដើម។
ពេលនោះ គេចែកជាភាគហ៊ុននៃគម្រោងខ្លះ ឲ្យលោក ហើយលោកទទួលបានប្រាក់ខែតែ ២០០ដុល្លារប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែអ្វីដែលលោកទទួលបានគឺ បរាជ័យ ហើយមូលហេតុដែលបរាជ័យនោះគឺមកពីការធ្វើការងារជាក្រុម មិនបានរលូនជាមួយគ្នា។ លោកថានៅពេលនោះ ខាងកូរ៉េ មិនសូវទទួលយកនូវការណែនាំរបស់ក្រុមរបស់លោកទេ ហើយក្នុងនាមជាជនជាតិខ្មែរបានដឹងពីប្រពៃណីខ្លួនឯងយ៉ាង ច្បាស់ ប៉ុន្តែគេមិនសូវខ្វល់ និងការឲ្យយោបល់របស់ក្រុមលោកឡើយដែលធ្វើឲ្យគម្រោងដំណើរការទៅ រកេតរកូត រហូតដល់ពេលមួយ លោកអស់ភាពអត់ធ្មត់ ទើបសម្រេចចិត្តលាឈប់តែម្ដង ដើម្បីជៀសវាងការខ្វែងគំនិតគ្នារបន្តទៀត។
មានគំនិតជាសហគ្រិនហើយតែខ្វះដើមទុន
មានអាជីវកម្មផ្ទាល់ខ្លួន ជាបំណងប្រាថ្នារបស់លោក ប៉ុន្តែឧបសគ្គដំបូងរបស់លោកគឺខ្វះដើមទុនតែម្ដង។ ហើយដោយធ្លាប់បរាជ័យនៅពេលធ្វើគម្រោងក្នុងក្រុមហ៊ុនកូរ៉េផង នោះ គឺធ្វើឲ្យលោកបាក់ទឹកចិត្តតែម្ដង។
រកការងារធ្វើដើម្បីសន្សំលុយសម្រេចក្ដីសុបិនរបស់ខ្លួន
ឆ្នាំ២០០៦ ក្រុមហ៊ុន PTC មួយដែលល្បីខាងលក់កុំព្យូទ័រ ទទួលលោកឲ្យធ្វើការ ដោយសារតែលោកមានជំនាញ IT តំណែងដែលលោកទទួលបាននោះគឺ ផ្នែកដំណោះស្រាយ តាមគម្រោងនានា។
នៅពាក់កណ្ដាលឆ្នាំ២០០៦ ដោយមានមិត្តភ័ក្ដិលោកម្នាក់គេ ទើបបើហាងកុំព្យូទ័រថ្មី លោកបានសម្រេចចិត្តឈប់ ហើយធ្វើការនៅហាងមិត្តភ័ក្ដិរបស់លោកវិញ ត្រឹមរយៈពេល១ឆ្នាំ ហាងនោះបើកដំណើរការមិនល្អ មិនសូវមានអតិថិជន ហើយលោកចាប់ផ្ដើមមានគំនិតថា ការងារត្រូវតែមានទំនាក់ទំនងច្រើន ហើយបើបរាជ័យ មិនត្រូវបាក់ទឹកចិត្តទេ។
ឆ្នាំ២០០៧ លោកបានជាប់ធ្វើការនៅក្រុមហ៊ុន ប៊ុណ្ណា រៀលធីគ្រុប ក្នុងតួនាទីជា មន្ត្រីផ្នែកព័ត៌មានវិទ្យា ដែលទទួលបានប្រាក់បៀវត្សរ៍ប្រមាណជាង ១០០ដុល្លារប៉ុណ្ណោះ ហើយបានបន្តឡើងតំណែងបន្តរហូតដល់ IT Manager ដែលមានបៀវត្សរ៍ជិត ៤០០ដុល្លារ។
ដោយចង់សាកល្បងរសជាតិធ្វើការក្នុងក្រុមហ៊ុនអន្តរជាតិ លោកក៏សម្រេចចិត្តដាក់ពាក្យសុំទៅធ្វើការនៅក្រុមហ៊ុនអន្តរជាតិ មួយ ដែលល្បីខាងដឹកជញ្ជូនគឺក្រុមហ៊ុន DHL លោកត្រូវបានគេទទួលធ្វើជា IT Support Analysis ដែលទទួលបានប្រាក់បៀវត្សរ៍ ៥០០ដុល្លារ ហើយដែលលោកគិតថា ជាទីកន្លែងធ្វើការមិនចង់លាឈប់ទៀតទេ ព្រោះនៅទីនោះលោកមានមិត្តភ័ក្ដិល្អៗច្រើន មានការងារធ្វើជាលក្ខណៈជាអន្តរជាតិទៀតផង។
ភាពជាសហគ្រិនលេចចេញជារូបរាង
គំនិតចង់មានអាជីវកម្មខ្លួនឯង មិនចង់ធ្វើការឲ្យគេ និងមានយុវជនមួយក្រុមដែលពូកែផ្នែក IT តែគ្មានឱកាសបញ្ចេញសមត្ថភាព លោកបានបង្កើតក្រុមដោះស្រាយបញ្ហាកុំព្យូទ័រតូចមួយ ដោយបានបើកហាង និងទិញសម្ភារៈសម្រាប់ក្រុមជាងវ័យក្មេងទាំងអស់ ដែលលោកបានបណ្ដុះបណ្ដាល ដើម្បីផ្ដល់សេវាឲ្យទៅតាមបណ្ដាក្រុមហ៊ុនមួយចំនួនដែលជួបបញ្ហាដោយ សម្អាងលើសមត្ថភាពរបស់លោក។ ដោយការប្រឹងប្រែងអស់ពីសមត្ថភាពរបស់លោក បណ្ដាញមិត្តភ័ក្ដិមួយចំនួន តែងតែទៅរកសេវាកម្ម ពីក្រុមរបស់លោក ដែលនេះជាឱកាសដ៏ជោគជ័យ ដែលលោកបានទទួល និងមើលឃើញ ឱកាសរីកចម្រើននាពេលអនាគតថែមទៀត។
ការប្រឹងប្រែងគួបផ្សំនិងសំណាងល្អ
ដោយមើលឃើញការរីកចម្រើនរបស់ក្រុមដោះស្រាយបញ្ហាកុំព្យូទ័រ ដែលលោកបានបង្កើតនៅពាក់កណ្ដាលឆ្នាំ២០១០ លោកគ៏សម្រេចចិត្តលាឈប់ពីក្រុមហ៊ុន DHL ងាកមកគ្រប់គ្រងហាងរបស់លោកផ្ទាល់។ ដោយសេវាកម្មល្អ មិត្តភ័ក្ដិរបស់លោកជួយណែនាំជូនក្រុមហ៊ុនមួយដែលកំពុងត្រូវការ ដំណោះស្រាយ និងអ្នកបំពាក់ប្រព័ន្ធគ្រប់គ្រងក្នុងក្រុមហ៊ុនទាំងមូលតែម្ដង។
ភាពអំណត់របស់លោកត្រូវបានលោក តាំង យូហុង ជាអ្នកមានស្ដុកស្ដម្ភម្នាក់ មើលឃើញនិងបានពិភាក្សាជាមួយលោកប ង្កើតក្រុមហ៊ុន១ឈ្មោះ IZ តិចណូឡូជី។ ចូលហ៊ុនគ្នា រវាងលោកតាំង យូហុង ចេញធនធាន និងលោកចូលរួមជាកម្លាំង និងសមត្ថភាព ដោយការចែកជាភាគរយនៃប្រាក់ចំណេញ ពេលនោះហើយភា ពជាសហគ្រិនរបស់លោកបានចេញជារូបរាងពិតប្រាកដ លោកបានទទួលតំណែជាង នាយកគ្រប់គ្រងទូទៅដែលមានភាគហ៊ុនក្នុងរបស់ក្រុមហ៊ុនដែរ។
បច្ចុប្បន្នភាព
លោក សុខ ហេង មានអាយុ ៣១ឆ្នាំ រៀបការនៅ ឆ្នាំ២០០៧ មានកូន២នាក់ និងភរិយាឈ្មោះកុល សុភាព។ បច្ចុប្បន្ន លោកមានតួនាទីជានាយកគ្រប់គ្រងទូទៅនៅក្រុមហ៊ុន IZ តិចណូឡូជី និងក្រុមហ៊ុន អេស៊ារៀលអ៊ីស្ទេត ដែលគិតមកទល់ពេលនេះ ក្រុមហ៊ុនទាំងពីរនេះមានទំហំវិនិយោគប្រមាណជាង ៣០ម៉ឺនដុល្លារហើយ។
បទពិសោធន៍ជីវិត
មុនពេលសម្រេចចិត្តលាឈប់ពីក្រុមហ៊ុន DHL ជាចំណុចដ៏លំបាកបំផុតព្រោះលោកបានគិតថាក្រុមហ៊ុននេះល្អមែនទែន ទាំងប្រាក់បៀវត្សរ៍ និងផលចំណេញផ្សេងៗ។ ប៉ុន្តែ ដោយយល់ថា បើសិនជាលោកសម្រេចចិត្តទៅបើកក្រុមហ៊ុនថ្មី លោកអាចជួយយុវជនស្រករ ក្រោយឲ្យទទួលបានការងារធ្វើរហូតដល់រាប់សិបនាក់។ សំខាន់ជាងនេះទៅទៀត គឺចង់បានបទពិសោធន៍ ជាពិសេស ក្នុងនាមជាសហគ្រិន ពីការទទួលបានភាគហ៊ុនរបស់លោក ដែលលោកធ្លាប់បានធ្វើការជាមួយ ឃើញថា ជាមនុស្សជោគជ័យពិតប្រាកដ។
គ្មានអ្វីដែលមនុស្សមិនអាចធ្វើបាននោះទេ
បទពិសោធន៍មួយទៀត ដែលលោកបានឆ្លងកាត់កាលពីមុនជានិយោជិក ជាមនុស្សធ្លាប់ធ្វើការឲ្យគេ ផ្នែកព័ត៌មានវិទ្យា ហើយបែរក្លាយជាអ្នកគ្រប់គ្រងវិញ វាពិតជាលំបាកណាស់ ព្រោះលោកមិនធ្លាប់មានបទពិសោធន៍ ក្នុងការដឹកនាំ និងគ្រប់គ្រង ចាប់ផ្ដើមពីដំបូងមកលោកស្ទើរតែបោះបង់ចោលការងារជាអ្នកគ្រប់គ្រង ទៅហើយ។ រហូតដល់មនុស្សមានឥទ្ធិពលម្នាក់បានរិះគន់លោកថា ចេះតែខាងព័ត៌មានវិទ្យាទេមើលទៅ។ ការនិយាយបែបនេះត្រឹមត្រូវមែន ព្រោះលោកមិនចេះផ្នែកទីផ្សារ ឬ គ្រប់គ្រងឡើយ ប៉ុន្តែពាក្យនេះហើយដែលបានជំរុញលោកឲ្យខិតខំប្រឹងរហូតទទួលជោគជ័យ ។
បណ្ដាំផ្ញើដល់យុវជន
យុវជនទាំងអស់ ត្រូវមានទិសដៅជីវិតឲ្យច្បាស់លាស់ហើយ ប្ដេជ្ញាថា ត្រូវជម្នះឲ្យបាន ព្យាយាមស្វែងរកគំនិតពីបណ្ដាអ្នកដែលជោគជ័យ ដោយព្យាយាមចូលរួមកម្មវិធី ជួបជុំផ្សេងៗ។ ហើយអ្វីដែលសំខាន់ គឺក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះការងារ ដែលខ្លួនចង់ធ្វើ។ កាលណាមនុស្សធ្វើអ្វីដែលខ្លួនយើងគិតថា ត្រឹមត្រូវ និងចូលចិត្ត គឺយើងនឹងធ្វើវាអស់ពីបេះដូង ដូច្នេះការងារនោះនឹងបានជោគជ័យជាមិនខាន។ ចំពោះការចាប់ផ្ដើមមុខរបរ មិនមែនមានលុយតែមួយមុខនោះទេ តែអ្វីដែលសំខាន់បំផុតនោះ គឺចំណេះដឹងពិតប្រាកដដ៏ពិតប្រាកដរបស់យើង៕(sabay)
