ស្រ្តីវ័យចំណាស់ទាំងនេះ ត្រូវបានទទួលឲ្យស្នាក់នៅមណ្ឌលមនុស្សចាស់នៅក្នុងខេត្តព្រៃវែងកាលពីពេលកន្លងមក។ រូបថត សហការី
វប្បធម៌អាស៊ីតាំង ពីបរមបុរាណមក នៅ ពេលកូននៅតូចៗ ឪពុកម្ដាយតែងតែខិតខំបីបាច់ថែរក្សាពួកគេ លុះដល់ឪពុកម្ដាយមានវ័យវឌ្ឍនាការទៅមុខ កូនៗបានក្លាយជាអ្នកមើលថែទាំពួកគាត់វិញម្ដង។ វប្បធម៌ប្រពៃណីនេះ បានបង្រៀនកូនៗឲ្យចេះគោរពចាស់ព្រឹទ្ធាចារ្យដែលស្នាក់នៅជាមួយ និងមើលថែពួកគាត់នៅពេលពួកគាត់ឈានដល់វ័យចាស់ជរា។
ខ្ញុំបាន ធ្វើដំណើរមកពីសហរដ្ឋអាមេរិកមកកាន់ប្រទេសកម្ពុជាដើម្បីគោរពប្រតិបត្តិព្រះរាជបិតារបស់ខ្ញុំដែលបានយាងត្រឡប់មកស្រុកកំណើតវិញ និងគង់ប្រថាប់នៅសម្រាប់ពេលវេលាដែលនៅសេសសល់នៃជីវិតរបស់ ព្រះអង្គ។ ក្នុងនាមជាកូនច្បង វាជាកាតព្វកិច្ចរបស់ខ្ញុំនៅក្នុងការមើលថែរក្សាព្រះអង្គ ខណៈព្រះអង្គឥឡូវនេះកំពុងមានព្រះឈួន និងចង់បានការថែទាំពីក្រុមគ្រួសាររបស់ព្រះអង្គ។ ប៉ុន្តែមិនមែនកូនៗគ្រប់គ្នាចេះតែអាចធ្វើបាននោះទេ។ កូនជាច្រើនត្រូវធ្វើការ ហើយមានគ្រួសារផ្ទាល់ខ្លួនទៀត។ ខ្ញុំតែងតែជឿថា បើអ្នកពិតជាចង់បានអ្វីមួយអាក្រក់ អ្នកនឹងរកវាបាន។ ដូចគ្នាដែរ ការងារអាចមាននិងក៏អាចមិនមានដែរ តែឆាកជីវិតអ្នកមានតែឪពុកម្ដាយតែមួយប៉ុណ្ណោះ។
នៅសហរដ្ឋ អាមេរិក នៅពេលឪពុកម្ដាយចាស់ជរា ពួកគាត់ត្រូវបានកូនៗនាំយកទៅផ្ញើនៅគិលានុបដ្ឋាន។ បុគ្គលិកនៅកន្លែងនោះ គឺមានតាំងពីផ្នែករដ្ឋបាល គិលានុបដ្ឋាយិកា និងការផ្គត់ផ្គង់ដែលជាអ្នកមើលថែទាំមនុស្សចាស់ជរា ខណៈប្រាក់សោធននិវត្តន៍របស់គាត់ ឬក៏កូនៗគាត់ជាអ្នកបង់ប្រាក់សម្រាប់ថ្លៃមើលថែពួកគាត់។ ប៉ុន្តែការដាក់មនុស្សចាស់នៅគិលានុបដ្ឋាន គឺមិនមែនជាជម្រើសល្អប៉ុន្មានទេ។ មានគេរាយការណ៍ថា មានរឿងរ៉ាវ និងករណីរំលោភបំពានផ្លូវកាយជាច្រើននៅកន្លែងមើលថែរក្សាមនុស្ស ចាស់នៅក្នុងសហរដ្ឋអាមេរិកនេះ។
ក្រុមអ្នកស្រាវជ្រាវបានរាយការណ៍ថា ពលរដ្ឋវ័យ៦៥ឆ្នាំ និងមានវ័យចាស់ជាងនេះដែលបាត់បង់ការចងចាំនោះមានជំងឺធ្ងន់ធ្ងរ មិនមានសកម្មភាពផ្លូវភេទ និងគិតថា ពួកគេត្រូវបានគេបោះបង់ចោល ឬក៏ជាបន្ទុកមួយដល់អ្នកដទៃ។ និយាយជារួម មនុស្សចាស់ជរាដែលមិនមានមុខមាត់នៅក្នុងសង្គម វប្បធម៌ ឬមិនមានប្រាក់កាសនោះ អាចកាន់តែនៅដាច់ឆ្ងាយពីសង្គមនៅក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំចុង ក្រោយរបស់ពួកគាត់ និងមានភាពកណ្ដោចកណ្ដែងតែម្នាក់ឯង។
សង្គមខ្មែរសព្វថ្ងៃ ក្មេងជំនាន់ក្រោយហាក់ដូចជាមិនយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះតម្លៃគ្រួសារសោះ។
ឪពុក ម្ដាយមមាញឹកខ្លាំងពេក ជាហេតុធ្វើឲ្យពួកគាត់មិនមានពេលវេលាគ្រប់គ្រាន់បង្រៀនកូនៗគាត់ ពីអ្វីដែលអ្នកជំនាន់មុន និងឪពុកម្ដាយរបស់គាត់បានបង្រៀនពីមុនមក។ សារៈសំខាន់នៃតម្លៃគ្រួសារជះឥទ្ធិពលលើការសម្រេចចិត្តនិងសន្តិសុខ របស់យើង ហើយយើងមានវិធីក្នុងការគ្រប់គ្រងគ្រួសាររបស់យើង។
ប្រជាពលរដ្ឋកម្ពុជាចំនួនជាងពាក់កណ្ដាលគឺមានអាយុក្រោម៣០ឆ្នាំ។ ពលរដ្ឋខ្មែរចាស់ៗដែលមានជីវិតរួចផុតពីរបប ប៉ុល ពត បានរងផលលំបាកយ៉ាងខ្លាំង។ ពលរដ្ឋចាស់ៗត្រូវការឲ្យគេចាត់ទុកពួកគាត់ជាកោសិកាសំខាន់មួយ របស់សហគមន៍ដោយពួកគាត់មិនចង់ឲ្យគេចាត់ទុកពួកគាត់ជាបន្ទុក មួយនោះទេ។ ពួកគាត់នៅតែអាចដើរតួនាទីដ៏សំខាន់មួយនៅក្នុងសង្គមរបស់យើង ហើយវត្តមានពួកគាត់តែមួយប៉ុណ្ណោះគឺជាផ្នែកមួយដ៏មានសារៈសំខាន់ សម្រាប់ប្រវត្តិសាស្ត្ររបស់យើង ព្រោះពួកគាត់គឺជាអ្នកនិទានរឿងប្រាប់ពីអតីតកាលដ៏អស្ចារ្យរបស់ កម្ពុជា។
ហ្វូកាស កម្ពុជា (Focus Cambodia) គឺជាសមាគមមិនធ្វើអាជីវកម្មរកផលកម្រៃមួយដែលមានមូលដ្ឋាននៅ ទីក្រុង Perth ប្រទេសអូស្រ្តាលី និងដឹកនាំដោយក្រុមអ្នកស្ម័គ្រចិត្ត។ សមាគមនេះ មានកម្មវិធីសម្រាប់មនុស្សចាស់ហៅថា គម្រោងផ្ដោតលើមនុស្សចាស់កម្ពុជា (Focus Cambodia Elderly Project)។
ការ ស្រាវជ្រាវរបស់សមាគមនេះ បានបង្ហាញថា មនុស្សចាស់ភាគច្រើនជាស្ត្រីរស់នៅតំបន់ក្រីក្រ ក្នុងទីក្រុងដែលគ្មានមធ្យោបាយក្នុងការផ្គត់ផ្គង់ចិញ្ចឹមជីវិត។ ពួកគាត់ត្រូវពឹងផ្អែកលើអ្នកណាម្នាក់ក្នុងការស្វែងរកអាហារ ឬដើរសុំអាហារគេ ខណៈពួកគេមានជំងឺ ហើយមិនអាចផ្គត់ផ្គង់ដោយខ្លួនឯងបាន។ ជួនកាលពីរថ្ងៃទើប ពួកគាត់មានអាហារពិសាម្ដង។ ដោយមានការផ្ដល់អំណោយសប្បុរសធម៌ពីអ្នកឧបត្ថម្ភ កម្មវិធីនេះផ្ដល់អាហារល្អៗ ទឹកស្អាត និងការគាំពារសុខភាពជូនដល់មនុស្សចាស់ម្នាក់សម្រាប់រយៈពេលមួយ ឆ្នាំ។
កម្ពុជាត្រូវបង្កើតកម្មវិធីមួយដើម្បីជួយផ្គត់ផ្គង់ មនុស្សចាស់ មិនត្រឹមតែជាកម្មវិធីដ៏សំខាន់ក្នុងការរស់នៅប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំងជាសកម្មភាពសង្គម និងធ្វើឲ្យសប្បាយចិត្តចំពោះពួកគាត់ផងដែរ។ ចូរយើងជួយថែទាំចាស់ជរានៅកម្ពុជារបស់យើង និងរាប់អានពួកគាត់ប្រកបដោយចិត្តមេត្តា និងការគោរព ហើយសំខាន់បំផុតនោះ គឺការពារតម្លៃគ្រួសារតាំងពីបរមបុរាណមកនេះ៕ PN
