ស្វាយរៀងៈ ប្រសិនបើអ្នកធ្វើដំណើរតាមបណ្តោយផ្លូវជាតិលេខ១ ទៅដល់ចំណុចផ្សារក្រោលគោ ស្ថិតក្នុងភូមិក្រោលគោ ឃុំក្រោលគោ ស្រុកស្វាយជ្រំ ខេត្តស្វាយរៀង ជិតព្រំប្រទល់នឹងខេត្តព្រៃវែងនោះ លោកអ្នកនឹងឮពីកេរ្តិ៍ឈ្មោះរបស់ បុរសពិការដៃទាំងពីរម្នាក់ ឈ្មោះ កែវ ព្រឹក្ស ដែលអាចជិះម៉ូតូដឹកអីវ៉ាន់រាប់រយគីឡូ ដូចអ្នកមានដៃល្អទាំងពីរធម្មតា សូម្បីតែក្មេងអាយុ៤-៥ឆ្នាំ ក៏ពួកគេស្គាល់បុរសម្នាក់នោះដែរ។
ប៉ុន្តែលោក កែវ ព្រឹក្ស មិនមែនជាអ្នកផ្សារក្រោលគោនោះទេ។ លោកជាអ្នករស់នៅភូមិក្រួស ឃុំក្រួស ស្រុកស្វាយជ្រំខេត្តស្វាយរៀង ហើយភូមិដែលគាត់រស់នៅនោះ ជាភូមិដាច់ស្រយាលមួយនៅជាប់នឹងព្រំដែនប្រទេសវៀតណាម ដែលមានចម្ងាយពីផ្សារក្រោលគោនេះជិត២០គីឡូម៉ែត្រ។
ហេតុ ដែលនាំឲ្យគេឯងស្គាល់បុរសពិការដៃទាំងពីររូបនេះច្បាស់ដូច ថ្ងៃនោះ ព្រោះតែជារៀងរាល់ព្រឹកគេតែងឃើញលោក កែវ ព្រឹក្ស ដឹកអីវ៉ាន់យ៉ាងពេញពោររាប់រយគីឡូក្រាមដូចអ្នកមានដៃល្អជា ទាំងសងខាងដែរ។ អ្នកភូមិនៅម្តុំផ្សារក្រោលគោបានពោលសរសើរលោក កែវ ព្រឹក្ស ថា៖ «បុរសពិការដៃទាំងសងខាងម្នាក់នេះ រកស៊ីចំណាប់ណាស់ គេរកស៊ីចិញ្ចឹមប្រពន្ធកូនយ៉ាងមានសុភមង្គល ដល់ថ្នាក់អ្នកមានដៃល្អជា មួយចំនួនក្នុងភូមិមិនស្មើគាត់ផង»។
ដោយ សារទេពកោសល្យនេះហើយ ទើបក្រុមការងារទូរទស្សន៍អប្សរាផ្ទះលេខ១១ ចុះទៅដល់ផ្ទះរបស់លោក កែវ ព្រឹក្ស ខណៈពេលទៅដល់លោកកំពុងភ្ជួរស្រែដែលមើលទៅស្ទើរមិនដឹងថា គាត់ជាមនុស្សពិការដៃផង។ បុរសរូបនេះបានប្រាប់ថា៖«ការងារស្រែ ភ្លឺ លោកធ្វើបានស្ទើរតែទាំងអស់ហ្នឹង លើកលែងតែដកសំណាប និងស្ទូងស្រូវទេ ដែលត្រូវប្រើក្រញាំ និងម្រាមដៃនោះ»។
ដើម្បី បញ្ជាក់ការពិត លោក កែវ ព្រឹក្ស បានទាញចបមកកាប់លើកដីពូនដំណាំបានដូចអ្នកមានក្រញាំដៃដែរ ដោយយកដងចបមកត្បៀតក្លៀក ហើយដៃកម្បុតម្ខាងទៀតយកទៅទល់លើដងចប និងសង្កត់កាប់បានដូចអ្នកមានដៃល្អដែរ។ ចប់ពីនេះលោក កែវ ព្រឹក្ស ក៏បន្តទៅសប់ទឹកពីអណ្តូងឲ្យមើលទៀតផង។
លោក កែវ ព្រឹក្ស បាននិទានពីដំណើរជីវិតដែលនាំឲ្យលោកធ្លាក់ខ្លួនពិការនេះថា មុនឆ្នាំ១៩៩៥ លោកគឺជានាយទាហានមួយរូប បម្រើការនៅកងវិស្វកម្មដោះមីន នៅតំបន់ព្រំដែនខ្មែរ-ថៃ។ ជាអកុសលនៅថ្ងៃមួយក្នុងឆ្នាំ១៩៩៥ នៅក្នុងសមរភូមិចម្ការមីននៅតំបន់អតីតខ្មែរក្រហមស្រុកម៉ាឡៃ លោកបានទទួលរងគ្រោះថ្នាក់តែមួយប៉ប្រិចភ្នែក ដោយគ្រាប់មីនដែលលោកកំពុងតែធ្វើសកម្មភាពជីកដោះចេញពីដីនោះ បណ្តាលឲ្យដៃទាំងពីរត្រូវពិការត្រឹមកំភួនដៃ។
ធ្លាប់តែ មានដៃប្រើការគ្រប់យ៉ាង តែបែរជាត្រូវពិការវិញនោះ លោកបាននិយាយថា៖«ភ្លាមៗក្រោយពីដឹងខ្លួនវិញឃើញដៃទាំងពីររុំប៉ង់សឺម៉ង់ នៅត្រឹមតែកំភួនដៃនោះ ខ្ញុំគិតថា មួយជីវិតខ្ញុំនេះ មិនដឹងជាទៅធ្វើ និងរកស៊ីអ្វីទេ ពិសេសអនាគតកូនប្រពន្ធដែលពឹងអាស្រ័យតែលើប្តីរាប់ឆ្នាំមកហើយនោះ ។ ប៉ុន្តែភាពអស់សង្ឃឹមនេះ មិនបានបង្ខំឲ្យលោក កែវ ព្រឹក្ស បន្ទន់ខ្លួនតាមឡើយ»។
លោកបានបន្តថា៖«ដ្បិតតែខ្ញុំនៅឈឺចាប់ របួសផ្លូវចិត្តក្តី តែក្រោយពីវិលត្រឡប់មករួមរស់ជុំប្រពន្ធកូននៅស្រុកវិញ លោកក៏ចាប់ផ្តើមរៀនជិះម៉ូតូសាជាថ្មី ហើយក៏ចេះដូចការតាំងចិត្តក្នុងពេលដ៏ខ្លី រួចក៏ចាប់ផ្តើមរៀនដឹករបស់ដែលមានទម្ងន់ធ្ងន់នៅពីក្រោយតាំង តិចតួចរហូតដល់ជាង៣០០គីឡូដល់សព្វថ្ងៃនេះ។
យ៉ាងណាមិញបុរសពិការដៃទាំងសងខាង វ័យ៤៥ឆ្នាំម្នាក់នេះ មិនបានចាត់ទុកសកម្មភាពខ្លួនថា ជាសកម្មភាពអស្ចារ្យសម្រាប់លោកឡើយ ដោយបានលើកឡើងថា៖«សកម្មភាពទាំងប៉ុន្មាននោះមិនជាអស្ចារ្យនោះ ទេ ពីព្រោះថាសកម្មភាពទាំងនេះអ្នកពិការដដៃទៀតដូចជាខ្ញុំទូទៅ ក៏អាចធ្វើបានដែរ»។
ស្ទើរ រាល់ថ្ងៃដែលលោកតែងបញ្ជាម៉ូតូម៉ាកសង់កូរ៉េរបស់លោក ក្នុងចម្ងាយផ្លូវ៤០គីឡូម៉ែត្រ ពីព្រំដែនវៀតណាមទៅមកផ្សារក្រោលគោ និងភូមិដែលលោករស់នៅ ក្នុងទម្ងន់អីវ៉ាន់ផ្ទុកពីក្រោយមិនក្រោមពី ពីរទៅបីរយគីឡូនោះទេ។ ក្រៅពីស៊ីឈ្នួលដឹកអីវ៉ាន់នោះ លោកក៏តែងដឹកទឹកលក់ឲ្យអ្នកភូមិផងដែរ ដោយដឹកទឹកចំណុះ៣០លីត្រ ពី១០ទៅ១២ប៊ីដុង គឺ១០ដាក់ពីក្រោយ ឯពីរប៊ីដុងទៀតដាក់នៅតូម៉ូតូខាងមុខ ហើយរាល់ពេលលើកដាក់គឺធ្វើដោយខ្លួនឯង។
លោកកែវ ព្រឹក្ស បានពោលថា៖«មិនមែនជាការងារស្រួលទេ សម្រាប់ខ្ញុំជាមនុស្សពិការនោះ ប៉ុន្តែមិនដឹងទៅរកអី ក្រៅពីការប្រឹងប្រែង បើទោះជាលំបាកយ៉ាងណាក៏ត្រូវតែតស៊ូទៅ ព្រោះយើងមិនមែនខ្លួនមួយទេ នៅមានប្រពន្ធមានកូនទៀត»។
ទោះ យ៉ាងណា លោកបានប្រកបរបរនេះជិត១០ឆ្នាំហើយ ក្រោយពីលោកធ្លាក់ខ្លួនពិការ។ លោកបាននិយាយថា៖«មុខរបរមួយនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំចៀសផុតការ ដើរសុំទានគេដែរ។ មិនត្រឹមតែខ្ញុំក្លាយជាមនុស្ស ដែលសង្គមទទួលស្គាល់ម្នាក់នឹងគេទេ ពោលគឺរបរនេះបានផ្តល់ឲ្យខ្ញុំមានលទ្ធភាពអាចសង់ផ្ទះសម្បែង រស់នៅជុំប្រពន្ធកូនផងដែរ»៕
