ការគិតគូរតែប្រយោជន៍ខ្លួនឯង ហើយមិនអើពើនឹងប្រយោជន៍សាធារណៈឬប្រយោជន៍អ្នកដទៃគឺជានិន្នាការ ដែលកំពុងកើតឡើង និងហាក់ដូចជាកំពុងមានសន្ទុះគួរឲ្យកត់សម្គាល់ក្នុងសង្គមសម្ភារៈ និយមបច្ចុប្បន្ន។ ជាទូទៅ ទ្រព្យសម្បត្តិសាធារណៈមិនសូវទទួលបានការថែទាំនិងការពារដូច ទ្រព្យសម្បត្តិឯកជនឡើយ។ គឺគំនិតអាត្មានិយមនេះហើយដែលធ្វើឲ្យអាជីវកម្មឬសហគ្រាសដែល គ្រប់គ្រងដោយរដ្ឋច្រើនតែដួលរលំ។
ទីបំផុត ការលក់ឬផ្ទេរសិទ្ធិឲ្យក្រុមហ៊ុនឯកជនគ្រប់គ្រងគឺជាជម្រើស ចុងក្រោយ។ នៅក្នុងទិដ្ឋភាពមួយទៀត ប្រធានស្ថាប័ន ឬមេធំៗដែលមានលទ្ធភាពអាចរកប្រាក់បាន គិតតែរកប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួនដោយមិនរវីរវល់ដល់ជីវភាពអ្នកធ្វើការ នៅក្រោមបង្គាប់ឡើយ។ អ្នកប្រកបវិជ្ជាជីវៈមួយចំនួនសំឡឹងឃើញប្រាក់ជាធំ ហើយសុខចិត្តបំភ្លេចក្រមសីលធម៌និង អំពើមនុស្សធម៌នានា។
នៅក្នុងវិស័យឯកជនវិញ អ្នកមានលុយគិតតែបង្កើនឱកាសប្រមូលប្រាក់តាមគ្រប់មធ្យោបាយដែល អាចធ្វើបានដោយមិនសូវគិតគូរពីជីវភាពរបស់បុគ្គលិកកម្មករ ឬផលប៉ះពាល់នៃអាជីវកម្មរបស់ខ្លួនទៅលើអ្នកក្រីក្រឡើយ។ ប្រាក់ខែបុគ្គលិកទាប ជម្លោះដីធ្លីក្នុងគម្រោងអភិវឌ្ឍន៍ ផលប៉ះពាល់បរិស្ថានដែលកើតចេញពីអាជីវកម្មមួយចំនួន រហូតដល់ការប្រើថ្នាំគីមីក្នុងចំណីអាហារបន្លែ ផ្លែឈើ ជាដើម ដែលកំពុងកើតឡើងយ៉ាងពេញបន្ទុកក្នុងសង្គមបច្ចុប្បន្នគឺជាផលវិបាកដ៏ ជាក់ស្តែងបំផុតដែលកើតចេញពីគំនិតអាត្មានិយមនេះឯង។
ងាកទៅមើលបុគ្គលិកកម្មករនៅក្នុងវិស័យសាធារណៈ ក៏ដូចជាវិស័យឯកជនដែរ ជាទូទៅ ពួកគេក៏មិនសូវជាមានគំនិតជួយសន្សំសំចៃដើម្បីផលប្រយោជន៍របស់ ក្រុមហ៊ុនឬស្ថាប័នដែលខ្លួនបម្រើការនោះដែរ។ ការប្រើប្រាស់ទឹកភ្លើងក៏ដូចជារបស់របរប្រើប្រាស់ផ្សេងៗដែលជារបស់រួម ដែរជាទូទៅមិនសូវជាមានការយកចិត្តទុកដាក់សន្សំសំចៃឬថែទាំឡើយពីព្រោះតែ ម្នាក់ៗច្រើនតែគិតថា នោះគឺជាលុយរបស់រដ្ឋឬរបស់ថៅកែដែលពួកគេមិនចាំបាច់ខ្វល់។
ប្រសិទ្ធភាពការងារក៏មិនសូវជាមានដែរប្រសិនបើគ្មានអ្នកចាំ ត្រួតពិនិត្យជាប្រចាំទេនោះ។ ឥរិយាបថមិនទទួលខុសត្រូវជារឿងមួយ ប៉ុន្តែ ជំងឺអាត្មានិយមគឺជាបញ្ហាដ៏ធំធេងមួយទៀត។
ក្រឡេកមើលទៅទីសាធារណៈវិញ សំរាម ឬកាកសំណល់ផ្សេងៗត្រូវគេបោះចោលពាសវាលពាសកាលពីព្រោះតែទីនោះមិនមែនជា ផ្ទះរបស់ខ្លួន។ កៅអីបង់សម្រាប់អង្គុយ អំពូលភ្លើងនៅតាមសួនច្បារ ឬតាមដងផ្លូវសាធារណៈច្រើនតែបែកបាក់ឬបាត់បង់ព្រោះតែគ្មានការថែទាំ និងការការពារ។ ទាំងនេះគឺជាផលវិបាកដែលកើតចេញពីគំនិតអាត្មានិយមនេះឯង។
ជាការពិតណាស់ សង្គមមួយអាចស្គាល់ការរីកចម្រើននិងស្គាល់ភាពស៊ីវិល័យទៅបានទាល់តែ មនុស្សនៅក្នុងសង្គមនោះចេះតម្កល់ផលប្រយោជន៍សាធារណៈជាធំឬយ៉ាងហោច ណាស់ក៏ត្រូវចាត់ទុកទ្រព្យសម្បត្តិសាធារណៈ ឬក៏ទ្រព្យសម្បត្តិអ្នកដទៃឲ្យដូចជារបស់ខ្លួនឯងអ៊ីចឹងដែរ។ មិនត្រឹមតែអចលនទ្រព្យប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែ មនុស្សក្នុងសង្គមគួរតែចេះគិតគូរដល់សុខទុក្ខគ្នាទៅវិញទៅមកឲ្យ បានច្រើនពោលគឺត្រូវចែករម្លែកគ្នារស់ ដោយមិនដណ្តើមគ្នារស់ និងរស់ដោយគិតតែខ្លួនឯងនោះឡើយ។
ក៏ប៉ុន្តែ និន្នាការសង្គមកម្ពុជាបច្ចុប្បន្នហាក់ដូចជាកំពុងដើរបញ្ច្រាសទិសនេះ ទៅវិញ។ មនុស្សកាន់តែច្រើនឡើងៗហាក់ដូចកំពុងឆ្លងជំងឺអាត្មានិយមដ៏គ្រោះថ្នាក់។ គ្រោះថ្នាក់ពីព្រោះថា ជំងឺនេះ ប្រសិនបើវាចាក់ឫសកាន់តែរឹងមាំនៅក្នុងសង្គមហើយនោះ វានឹងធ្វើឲ្យមនុស្សម្នាក់ៗគិតតែពីប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួនដោយមិន ខ្វល់ខ្វាយពីសុខទុក្ខអ្នកដទៃឡើយ។ ជាក់ស្តែង អំពើពុករលួយ ការកេងប្រវ័ញ្ចមនុស្សគ្នាឯង ភាពលោភលន់គ្មានព្រំដែន រហូតដល់អំពើហិង្សានានាមួយចំនួនផង សុទ្ធសឹងជាលទ្ធផលនៃគំនិតអាត្មានិយមទាំងអស់។
ដូច្នេះ ពលរដ្ឋខ្មែរគួរតែនាំគ្នាព្យាបាលជំងឺនេះឲ្យបានឆាប់ តាមរយៈការបណ្តុះគំនិតគិតគូរផលប្រយោជន៍រួម និងគោរពប្រយោជន៍អ្នកដទៃឲ្យបានច្រើនតាមដែលអាចធ្វើទៅបាន ។ ចូរកុំភ្លេចថា ជំងឺអាត្មានិយមនឹងនាំសង្គមឲ្យធ្លាក់ទឹកនៅថ្ងៃណាមួយជាមិនខាន៕(rfi)
